نگاهی به بازی The Crew، اثرِ توماس سینگ
چهارده سالی هست که سیاره‌ی پلوتو (یا همون پلوتون)، تنزّلِ درجه پیدا کرده و از مقام شامخِ سیّارگی، به مقام نازلِ کوتوله‌سیّارگی رسیده… و حالا شما و همراهان‌تون در کاوش‌گرِ ناتیلوس، در دورافتاده‌ترین نقاط منظومه‌ی شمسی، دربه‌در به‌دنبال کشفِ جانشینی برای ایشون هستین! گزارش‌هایی که کاوش‌گرهای وُویِجر2 و نیو هورایزِن ارسال کرده‌ن، نشون می‌دن که باید در گوشه‌ای از منظومه‌ی شمسی، جِرم آسمانی غول‌پیکرِ ناشناخته‌ای وجود داشته باشه… که باید به‌زودی کشف بشه! شما، در نقش خدمهی کاوش‌گرِ ناتیلوس، باید با همکاری همدیگه، 50 مأموریتِ نفس‌گیر و پُرمخاطره رو به انجام برسونین و پس از کشفِ سیاره‌ی نهمِ جدید، به‌سلامت به زمین برگردین!
بازی The Crew، بر مبنای دو مکانیزم اصلی شکل گرفته که یکی از اون‌ها، از دیرباز، محبوب و متداول بوده و اون یکی، این روزها، خیلی رایج شده و داره حسابی خودش رو به دنیای بازی‌های فکری تحمیل می‌کنه! بله، مکانیزم اوّلی -همون دیربازه- مکانیزمِ Trick-Takingئه و مکانیزم دوّمی -همون تحمیلیه- مکانیزمِ مُشارکت (یا Co-Operation). تکلیفِ مکانیزم مُشارکت (اصطلاحاً و به‌اختصار: Co-Op) که روشنه؛ همه‌ی بازیکن‌ها باید برای رسیدن به پیروزی، باهم همکاری کنن؛ یعنی یا همه باهم می‌بَرن یا همه باهم می‌بازن! در بازی‌های کو-آپ، علی‌الخصوص بازی‌های فول-کو-آپ (Full Co-Op) -که در نقطه‌ی مقابلِ بازی‌های رقابتی (Competitive) قرار می‌گیرن- اصولاً رقابتی بین بازیکن‌ها وجود نداره و رقابت، بین بازیکن‌ها و خود بازی شکل می‌گیره! مکانیزم Trick-Taking هم مکانیزمیه که طبق اون، در هر دور یا هر دست از بازی، تعدادی کارت بازی می‌شه -معمولاً هر بازیکن، یه کارت می‌ذاره وسط- و بازیکنی که کارتِ‌ش طبق قوانین بازی، از بقیه‌ی کارت‌ها سَر باشه، همه‌ی اون کارت‌ها -یعنی Trick- رو باهم می‌بَره و مالِ خود می‌کنه! (از این به بعد، جهت سادگی امور، ما هم از کلمه‌ی تریک استفاده می‌کنیم!)
خُب… فکر می‌کنم با این توضیحات مختصر، مشخّص شد که چه‌چیزی باعث شده که بازی The Crew تا این حد مورد توجه قرار بگیره و کاندیدای چندین و چند جایزه‌ی ریز و درشت بشه: تلفیقِ مکانیزم مُشارکت با مکانیزمِ ذاتاً رقابتیِ Trick-Taking! تلفیقِ آب و آتش! ایجاد هم‌زیستیِ مُسالمت‌آمیز بین آهو و پلنگ!… مکانیزم Trick-Taking اصولاً و ذاتاً یه مکانیزمِ رقابتیه و هر بازیکن، در هر دست یا هر نوبت از بازی، سعی می‌کنه بهترین کارت ممکنِ‌شو رو کنه و -اصطلاحاً- تریک رو ببَره ولی در بازی The Crew، همه‌ی بازیکن‌ها باید تلاش کنن که در هر دور یا هر دست، یه بازیکن مشخّص، تریک رو ببَره! امّا چطور؟! از اون‌جا که بازیکن‌ها نمی‌دونن کدوم کارت، دستِ کدوم بازیکنه، مُهندسیِ تریک، یه‌کمی مشکل می‌شه، نه؟!
مأموریت‌های ابتدایی، مأموریت‌های ساده‌ای هستن و احتمالاً خیلی زود می‌تونین از پسِ‌شون بر بیاین ولی هرچی جلوتر برین، کار، سخت‌تر و سخت‌تر می‌شه و بیش‌تر و بیش‌تر باید از حافظه‌هاتون کار بکِشین -که بدونین کدوم کارت‌ها بازی شده‌ن و کدوم‌ها بازی نشده‌ن- و بیش‌تر و بیش‌تر باید به هم‌تیمی‌هاتون اعتماد کنین -البته که باید خوش‌شانس هم باشین! در مجموع، می‌شه گفت اگه اهلِ دقت و تمرکز، حل کردنِ معمّاهای پیچیده و کارِ تیمی نیستین، به‌هیچ‌وجه نباید سراغ The Crew برین! تو این بازی باید کم‌تر صحبت کنین و بیش‌تر تحلیل کنین تا بتونین از پسِ مأموریت‌ها بر بیاین و برنده بشین! هر بازیکن، تعدادی کارت دریافت می‌کنه که باید طبق همون مکانیزم Trick-Taking (که توضیح داده شد)، بازی بشن و در هر مأموریت (هر مرحله، هر دور)، تعدادی وظیفه (Task) به‌عهده‌ی بازیکن‌ها گذاشته می‌شه که باید انجام بشن… و این وظیفه‌ها، چیزی نیستن جُز بُردنِ تریکهای مختلف! در حقیقت، بازی The Crew، یه بازی عددی جذّاب و پیچیده‌ست که لباسِ بسیار بسیار زیبا و فاخری از جنسِ تِمِ فضا و فضانوردی به تن کرده!
مثلاً ممکنه در یکی از مأموریت‌ها از شما خواسته بشه که تریکی رو که کارت زرد-5 توش هست، حتماً ببرین! این دقیقاً یعنی چی؟! یعنی این‌که ابر و باد و مه و خورشید و به‌ویژه هم‌تیمی‌های شما باید دست به دست هم بدن تا کارت زرد-5، مال شما بشه! به هر قیمتی که شده! کارت‌های اصلیِ بازی، به 4 دسته‌ی 9تایی تقسیم می‌شن که هر دسته، رنگِ مخصوص به خودش رو داره (زرد، سبز، صورتی و آبی)؛ این 36تا کارت به‌اضافه‌ی 4تا کارت فضاپیما، اجزاء اصلی بازی The Crew رو تشکیل می‌دن. هر کدوم از تریکهای بازی، با یکی از این کارت‌ها -که حُکمِ خالِ حُکم رو دارن!- آغاز می‌شه و بقیه‌ی کارت‌های تریک باید هم‌رنگ با کارت اوّل باشن. (البته کارت‌های فضاپیما فرق دارن و اصولاً همیشه سَر تشریف دارن!)
حالا تصوّر کنین که چندین حالت مختلف ممکنه براتون پیش بیاد… ممکنه کارت زرد-5، تنها کارت زردِ شما باشه، ممکنه دو-سه‌تا کارت زردِ دیگه هم تو دست‌تون باشه، ممکنه کارت زرد-5 اصلاً تو دست‌تون نباشه و تازه همه‌ی این‌ها اطلاعاتی هستن که فقط خودتون دارین و هم‌بازی‌های شما هیچی راجع به کارت‌های شما نمی‌دونن! بنابراین هم‌تیمی‌هاتون باید ندیده و نشناخته، یاری کنند تا جناب‌عالی تریکداری بفرمایید!!… خُب، البته شما اون‌قدر هم در برقراری ارتباط، دست‌وپابسته نیستین! توکن‌های ارتباط رادیویی -و در صورت لزوم، توکن سیگنال امداد- به شما کمک می‌کنن که برخی از اطلاعات خودتون‌و به بقیه هم منتقل کنین. به این ترتیب، همه‌چیز به حدس و گمان و شانس و خوش‌شانسی موکول نمی‌شه و بازی، تبدیل می‌شه به یه بازی جدّیِ تحلیلیِ حافظه‌محور بر مبنای یه روح یا یه ناخودآگاه جمعی (خیلی یونگطور)…!!
بازی The Crew، برای 2 تا 5 بازیکن طرّاحی شده و قاعدتاً بچه‌های زیر 12-10 سال نمی‌تونن از پسِ‌ش بر بیان! طول مدّتِ بازی هم بستگی داره به این‌که چندتا از مأموریت‌ها رو بتونین به سرانجام برسونین و تو هر مأموریت، چند بار شکست بخورین! اگه حوصله داشته باشین و اهلِ‌ش باشین، این بازی می‌تونه ساعت‌ها به خودش مشغول‌تون کنه! همون‌طور که قبلاً هم گفته شد، بازی The Crew، کاندیدای جوایز زیادی بود -و هست- و تونست جایزه‌ی بسیار معتبرِ Golden Geek رو به‌عنوان بهترین بازی مُشارکتی سال 2020، مال خودش بکنه! خدا رو چه دیدین؟! شاید الآن که شما دارین این مقاله رو می‌خونین، برنده‌ی نهایی KennerSpiel 2020 هم اعلام شده باشه و یه افتخارِ دیگه هم به ویترین افتخاراتِ The Crew اضافه شده باشه…
نویسنده: کیومرث قنبری آذر